Şemdin Sakık'ı kazanmadan Kürdistan'ı kazanamazsınız

Bu konu bir süredir üzerinde durmak istediğim ve Kürd entellektüel ve politik çevrelerinin tamamen yanlış ele aldıklarını düşündüğüm bir konudur. Eskimiş ve kaybettiren bir kültürün beraberinde ele alınmasını dayatan Kürdler için dönüm noktası sayılabilecek bir milli kavrayıştan bahsediyorum. Nadir kahramanlarımızdan olan Şemdin Sakık veya nam-ı diğer 'Parmaksız Zeki'. Kürd oğlu Kürd, canını milletine siper etmiş, dünya malını teperek dağlara çıkmış ve kendi körlüğümüzün neticesi bugün düşmanın elinde olan öz be öz kendi malımız olan bir Kürd lideri.

Hayat hikayesini veya kahramanlıklarını iki sebepten anlatmaya gerek duymuyorum. Birinci ve öncelikli sebep tüm Kürdistan'a malolmasıdır. İkinci sebep ise benden çok daha iyi anlatabileceklerin varlığıdır. Peki bu kahramanlıkları sahiplenmeyerek aslında milletleşme sürecinin en önemli dönemeçlerinden birini dönemediğimizin kaç kişi farkındadır? Parmaksız Zeki düşman elinden kurtarılmadığı sürece (cezaevinde tutuluyor olması değildir kastım) sizce biz kendimize bir millet diyebilir miyiz?

Konuya, Kürd'e düşman millet ve devletlerin kültürümüze soktuğu ajan kavramıyla yaklaşmanızı tavsiye ederim. 40 milyonun sanki bir örgüt militanlarıymış gibi birbirine ajan diyerek yaklaştığı bir kültürden bahsediyoruz. Fikrini beğenmediğine rahatça 'ajan' diyen ve bu sayede kendisine aynı kolaylıkta ajan denilmesinin yolunu açan ama en önemlisi 'birbirine güvenemez insanlar topluluğu' yaratan bir kültür. Bir millet birbirine güvenemezlerden oluşabilir mi? Veya hadi türklerden aşırma bir yaklaşım gösterelim: Vatan sevgisi ölçülebilir mi? "O vatanı 10 cm seviyor bense tam 50 metre seviyorum" denebilir mi?

Daha soyut yaklaşım geliştirenler olabilir. Örneğin PKK'lilerin çokça sevdiği yaklaşım kendilerinin elde silah dağda savaştıkları. Bunu diyen dağdaki gerilla olsa diyeceğim olmazda Avrupa'nın göbeğinde göbek şişirenlerden bunu duymak epey ilginçtir. İşte Parmaksız Zeki kod isimli itibarını hiç almadığımız ama pekte sahip çıkmadığımız kahramanımız bu sevginin somutlaştığı örneklerdendir. "10 cm veya 50 mt" bahsi olmasa bile ailesiyle beraber gözönüne aldığımızda politik mücadelenin şehirde, sağda, diplomaside; her cephesinde görev almış /almakta olan bir portre çıkar önümüze. Bu aileyi ve bu ailenin önde gelenlerinden Şemdin Sakık'ı vatan sevgisini bize öğretenlerden olarak tanımlamamız yerindedir.

Hepimizin az çok bildiği ve aslında detaylı olarak ele alınması gereken olaylar yaşandı PKK içerisinde. Adına Apoculaşmak denilen iğrenç bir kişiliksizleştirme çarkıyla dolu DNA'si bozuk bir örgüt olan PKK içerisinde bu simge insan onur kırıcı hakaretlere uğradı. Kişiliğyle oynandı. Öyle ki şerefimiz olan bir insana zorla "şerefsiz" olduğu söylettirildi. Hepimiz şerefsiz olmuştuk o anda ama yukarıda değindiğim kültürün bir yönü bu şerefsizliği Şemdik Sakık ile beraber kabul etmemize sebep oldu.

Burada kısaca İngilizlerin sömürgelerde uyguladığı bir yönteme değineyim. İngilizce tabir "Breaking the eye", yani gözü kırmak. Bu aslolarak köpek eğitimlerinde kullanılan bir yöntem. Köpeklerden itaatkar olmaları beklenir. Ancak kimi yavrunun itaatkar değilde bağımsız karakterli olduğu gözlerindeki kural tanımazlıktan, hür ifadeden belli olur. İngiliz köpek terbiyecileri bu köpekleri bir duvar köşesine alarak gözleri kırılana kadar döverlermiş. Arada bir gözleri kırılıp kırılmadığına bakılır, değilse devam edilirmiş. Gözü hiç kırılmayan köpeklerde olurmuş ve onlar, evet doğru bildiniz, öldürülürlermiş.

PKK'nin örgüt işleyişi ve tepesinde Apo'nun durduğu çarkı aynen böyle olmuştur. Askeri emir komuta zincirinin emre itaat anlayışını çokça aşan, gerilla örgütlenmesine ters bir mantıktan bahsediyoruz. Bilinçli insanlardan oluşacağı varsayılan gerillada merkezinde kendisini "Başkanlık", yani bir makamla tanımlayan hasta ruhlu bir psikopat, çevresinde bunu itirazsız kabul eden -kişiliksiz veya kişiliksizleştirilmiş- bir takım. Bu takımın görevi idari olanların dışında savaş süresince aktif rol oynamak. PKK savaşımının telsizle ve savaş alanında hiç bulunmamış biri tarafından sürdürüldüğü de akla gelince sapkınlığın boyutu herhalde gözler önünde gelir. Soyut bir yaklaşımla ele alınmış ve kendisini "Başkanlık" sıfatıyla tanımlayan hasta akıllı birinin tek kişilik hatsa beynine bırakılmış bir savaş ve bu savaşta inisiyatif alma cesaretini gösteren Şemdin Sakık!

İnisiyatif almak kelimesi önemlidir. CV sahibi olanlarınıza bir sorum olacak. İnisiyatif alma becerisi olmayanın girebileceği kaç açık pozisyon kaldı dünyada? Ya da işyeri sahipleriniz cevap versinler: İnisiyatif alma becerisi olmayanlardan yönetici kademesinde başarı beklenebilir mi?

Şemdin Sakık bir komutandı. Sadece komutan değil lider bir komutandı. Sadece lider bir komutan değil, düşmanın korkusu halkın atan yüreğiydi. Bir milletin beyaz atlı prensi olmuştu. Gerillasını seven, önemseyen, onunla birlikte dağlarda düşman kovalayan birinden bahsediyoruz. Ne oldu da Şemdin Sakık bir anda gündemimizden böylesine düştü ve ne oldu da Şemdin Sakık'a söz söyleme cesaretini buldu bazı sapkınlar?

Konuştuğum, irtibat içerisinde olduğum onlarca Kürd şahsiyeti içerisinde gözleri dolmadan Şemdin Sakık'tan bahsedenine rastlamadım. Peki öyleyse nedir bizi Şemdin Sakık'ı sahiplenmekten alıkoyan. Mahpus'ta düşmanın ellerine düşmüş, Kürdler arasından tamamen dışlanmış bir Kürd lideri. Peki bizde hiç mi utanma yoktur ki Şemdin Sakık'ı sahiplenmeye dilimiz varmıyor. Onu düşmana teslim ettiğimiz itiraf etmektense "Şöyleydi de böyle oldu" derken şerefsizliğin en derinlerine yuvarlandığımızı farkedemiyor muyuz?

Daha açık konuşalım: Şemdin Sakık düşmanın Genelkurmay Başkanlığı makamına getirilse bile (ki kendini o dakika öldürmekten şüphe etmeyecektir) 90'lı yıllarımızın, savaşlarımızın, türk denilen ORK çetesine karşı yürüttüğümüzün simgesi olma vasfını koruyacaktır. Ona sahip çıkmak ve o bizi iteklese bile sahip çıkmak millet oluşumuzun ve kendi dünümüze ve bugünümüze sahip çıkmakta olduğumuzun göstergesidir. Ki Allah biliyor ya Şemdin Sakık'ı biz düşmana verdik, düşmana verdikten sonra arkasından biz küfür ettik ve bir millet olmaktan ne kadar uzak olduğumuzu ona sahip çıkmamakla gösterdik.

Bugün onu düşmanın elinden söküp geri alma günüdür. Apo gibi ihanet çukurunun oksijen kalmamış boklu köşelerinde gezinmemiş ve bunu kendisine yakıştırmayacak bir Kürdistan evladını ve onun şahsında PKK'li yıllarımız ele alıp restorasyona, Kürd kimliğinin yeniden yaratılmasına ihtiyaç duymaktayız.

Konuya giriş niteliğinde bu yazıyı yazmayı uygun gördüm.